Ἀριθμός 31
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
6 Αὐγούστου 2023
«φωνὴν ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ… ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ»
(Α΄ Πέτρ. 1, 18)
ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἀδελφοί͵ σπουδάσατε βεβαίαν ὑμῶν τὴν κλῆσιν καὶ ἐκλογὴν ποιεῖσθαι· ταῦτα γὰρ ποιοῦντες οὐ μὴ πταίσητέ ποτε· Οὕτω γὰρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διὸ οὐκ ἀμελήσω ἀεὶ ὑμᾶς ὑπομιμνῄσκειν περὶ τούτων͵ καίπερ εἰδότας καὶ ἐστηριγμένους ἐν τῇ παρούσῃ ἀληθείᾳ. Δίκαιον δὲ ἡγοῦμαι͵ ἐφ΄ ὅσον εἰμὶ ἐν τούτῳ τῷ σκηνώματι͵ διεγείρειν ὑμᾶς ἐν ὑπομνήσει͵ εἰδὼς ὅτι ταχινή ἐστιν ἡ ἀπόθεσις τοῦ σκηνώματός μου͵ καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐδήλωσέ μοι. Σπουδάσω δὲ καὶ ἑκάστοτε ἔχειν ὑμᾶς μετὰ τὴν ἐμὴν ἔξοδον τὴν τούτων μνήμην ποιεῖσθαι. Οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν͵ ἀλλ΄ ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος. Λαβὼν γὰρ παρὰ Θεοῦ πατρὸς τιμὴν καὶ δόξαν φωνῆς ἐνεχθείσης αὐτῷ τοιᾶσδε ὑπὸ τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης͵ οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός μου͵ εἰς ὃν ἐγὼ εὐδόκησα,- καὶ ταύτην τὴν φωνὴν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν σὺν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ. Καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον͵ ᾧ καλῶς ποιεῖτε προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ͵ ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν.
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Στὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς γνωστοποιεῖ τὸ θεῖο γεγονὸς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας, ὅπως ἐκεῖνος καὶ οἱ ἄλλοι δύο Ἀπόστολοι τὸ εἶδαν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια καὶ τὸ ἐβίωσαν.
Πρὶν ἀπὸ τὸ ἑκούσιο πάθος Του ὁ Κύριος ἔκανε μία κίνηση, γιὰ νὰ στηρίξει τοὺς μαθητές Του, ὥστε νὰ μὴ κλονισθεῖ ἡ πίστη τους ἀπὸ «τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν» (Μάρκ. 10, 32), δηλαδὴ ἀπὸ τὰ παθήματά Του. Αὐτὸν τὸν σκοπὸ εἶχε ἡ Μεταμόρφωσή Του, ποὺ εἶναι γεγονὸς ὑπερφυσικὸ καὶ ὑπερκόσμιο, μοναδικὸ καὶ ἐκπληκτικὸ θέαμα, μάλιστα μὲ ἀπροσμέτρητο θεολογικὸ βάθος.
Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ εἶδαν πολλὰ θαύματά Του, ἄκουσαν τὴν ὑπέροχη διδασκαλία Του καὶ συνειδητοποιοῦσαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Θεός. Θὰ διατηροῦσαν, ἆραγε, τὴν ἴδια πεποίθηση καὶ ὅταν ὁ Διδάσκαλός τους «θὰ παραδιδόταν στοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς γραμματεῖς, ὅταν θὰ Τὸν ἐνέπαιζαν, θὰ Τὸν μαστίγωναν καὶ θὰ Τὸν θανάτωναν;» (Μάρκ. 10, 33). Ὁ Κύριος, γιὰ νὰ προλάβει ἕνα τέτοιο κίνδυνο, τοὺς ἔκανε μετόχους τῆς Μεταμορφώσεώς Του. Πῆρε μαζί Του τοὺς τρεῖς προκρίτους μαθητές, τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, καὶ ἀνέβηκαν στὸ ὄρος Θαβώρ. Ἐκεῖ οἱ μαθητὲς ἀξιώθηκαν νὰ δοῦν τὴν ἀποκάλυψη μιᾶς ἀκτίνας τοῦ θείου φωτὸς τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἄκτιστο φῶς, δηλαδὴ μία ἀμυδρὴ εἰκόνα τῆς «κρυμμένης» Θεότητός Του. Εἶδαν τὸ πρόσωπό Του νὰ ἀστράφτει σὰν ὁλόφωτος ἥλιος καὶ τὰ ἐνδύματά Του νὰ ἀπαστράπτουν σὰν τὸ φῶς. Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, αὐτὸ σημαίνει ὅτι διανοίχθηκαν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους, ὥστε νὰ ἀντικρίσουν μία ἀκτίνα τοῦ ἀκτίστου φωτὸς τῆς θεότητος, ποὺ στὴν κοινὴ ὅραση ἦταν ἀθέατο. Καὶ συμπληρώνει ὁ Ἅγιος: «Μεταμορφώνεται καὶ παίρνει ὄχι αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν, ἀλλὰ φανερώνεται αὐτὸς ποὺ ἦταν». Δηλαδὴ ὁ Χριστὸς διατηροῦσε πάντα τὴν ταυτότητά Του, ἀλλὰ οἱ μαθητὲς τώρα Τὸν ἔβλεπαν διαφορετικὸ στὴν ὄψη ἀπ’ ὅ, τι φαινόταν πρίν.
Παρόντες στὴν θεία Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας οἱ Προφῆτες Μωυσῆς καὶ Ἠλίας. Ἐδῶ ἀκούγεται ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα ἡ διαβεβαίωση: «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς ὃν ἐγὼ ηὐδόκησα» (Πέτρ. 2, 17). «ὁ πάντων μείζων καὶ ἀξιοπιστότερος, ὁ Πατήρ, φωνὴν ἀφίησιν», τονίζει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Ἡ ὑπόδειξη αὐτὴ τοῦ Θεοῦ – Πατέρα δὲν ἀπευθύνεται μόνο στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ σὲ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο ἀγαπᾶ τὸν ἀληθινὸ Θεό.
Ἀδελφοί μου,
Μεταφερθήκαμε σήμερα νοερῶς στὸ ὄρος Θαβὼρ καὶ εἴδαμε τὸν Θεάνθρωπο Σωτήρα μας μεταμορφούμενο, λάμποντα καὶ ἀπαστράπτοντα. Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ, οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ, ἔχουμε ἕνα πόθο: Θέλουμε καὶ ἐμεῖς νὰ μεταμορφωθοῦμε. Δὲν θέλουμε ἡ ζωή μας νὰ εἶναι σαρκική. Δὲν θέλουμε νὰ μένουμε στὰ χαμηλά, στὰ γεώδη, στὰ μάταια, στὰ πάθη, στὶς ἁμαρτίες. Μπορεῖ νὰ εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ ἐμπαθεῖς, ἀλλὰ ἡ ψυχή μας λαχταράει κάτι ἄλλο. Λαχταροῦμε νὰ μεταμορφωθοῦμε, νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε χοϊκοὶ καὶ νὰ γίνουμε πνευματικοὶ ἄνθρωποι, νὰ νικήσουμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, νὰ νικήσουμε τὸν ἐγωισμό, καὶ τὸ σκοτάδι ποὺ ὑπάρχει μέσα μας νὰ ὑποχωρήσει στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή. Ἀλλὰ τὸ γεγονὸς τῆς Μεταμορφώσεως μᾶς ὑποδεικνύει καὶ κάτι ἀκόμα: Πῶς μποροῦμε νὰ ζήσουμε μέσα σ’ αὐτὸ τὸ φῶς, νὰ λάμψουμε κι ἐμεῖς μέσα ἀπ’ αὐτὸ καὶ ἡ ζωή μας νὰ γίνει φωτεινή.
Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας ἔγινε «εἰς ὄρος ὑψηλόν»‧ δὲν ἔγινε σὲ κάποια πεδιάδα, στὰ χαμηλά. Καὶ ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι γιὰ νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ ἀνέλθει σὲ ὑψηλότερη πνευματικὴ κατάσταση, νὰ νικήσει τὰ πάθη του καὶ νὰ τηρήσει τὶς θεῖες ἐντολές. Γιὰ νὰ δεῖς τὸν Θεὸ χρειάζεται μιὰ ἀνάβαση. Δὲν μπορεῖς ἐνῶ εἶσαι πεσμένος στὶς ἡδονές, στὴν ὑπερηφάνεια, στὴν ἀπληστία, τὴν ἀδικία, νὰ δεῖς τὸν Θεό. Ὅταν ἀγωνισθεῖς καὶ ξεπεράσεις ὅλα αὐτά, θὰ μπορέσεις κι ἐσὺ ν’ ἀνεβεῖς στὸ Θαβώρ.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὴν θέα τοῦ θείου φωτός, ἔκαναν ὑπακοή. Τὸν ἀκολούθησαν σὲ ὅ,τι τοὺς ζήτησε. Ἄρα, ὅποιος θέλει νὰ δεῖ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ ζεῖ στὴν ὑπακοὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, νὰ εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Ἐδῶ εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐδῶ εἶναι τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἐδῶ εἶναι ἡ Μεταμόρφωση‧ μέσα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἀγωνιζόμαστε νὰ εἴμαστε ζωντανὰ καὶ συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μετέχοντας τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ἐξομολογούμενοι μὲ ταπείνωση τὶς ἁμαρτίες μας, κοινωνώντας τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Καὶ τότε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι καὶ σὲ μᾶς θὰ λάμψει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἂς ἔχουμε χαρὰ σήμερα. Γιατὶ καὶ σὲ μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ δοῦμε αὐτὸ τὸ πάγκαλο καὶ ἀνέσπερο φῶς ποὺ οἱ μαθητὲς δὲν χόρταιναν νὰ βλέπουν.
Οἱ ἔμπλεοι θείου φωτὸς Ἅγιοι Πατέρες μας μᾶς διαφωτίζουν σχετικά.
Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης: «Ὅπως οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔβλεπαν τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν θεία Του Μεταμόρφωση, ἔτσι καὶ οἱ μακάριοι ἄνθρωποι θὰ βλέπουν στὸν μέλλοντα αἰῶνα τὴν ἴδια δόξα τοῦ Χριστοῦ».
Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Δόξα τῷ Θεῷ γιὰ ὅλα‧ ἡ φράση αὐτὴ ἐξαλείφει τὴν ταραχὴ καὶ φέρνει γαλήνη στὴν ψυχή. Μὴ σταματήσεις νὰ τὴν λές. Αὐτὴ ἡ φράση ἀνέδειξε τὸν Ἰὼβ νικητή‧ αὐτὴ ἡ φράση εἶναι θανατηφόρο πλῆγμα γιὰ τὸν διάβολο».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Ἂς βαδίσουμε πρὸς τὴν λάμψη ἐκείνου τοῦ φωτός, καὶ ἀφοῦ ἀγαπήσουμε τὸ κάλλος τῆς ἀναλλοίωτης δόξας, ἂς καθαρίσουμε τὸ ὄμμα τῆς διανοίας ἀπὸ τοὺς γήινους μολυσμούς, περιφρονώντας κάθε τερπνὸ καὶ ὡραῖο ποὺ δὲν εἶναι μόνιμο‧ τὸ ὁποῖο, καὶ ἂν ἀκόμη εἶναι γλυκύ, προξενεῖ τὴν αἰώνια ὀδύνη‧ καὶ ἂν φέρει ὀμορφιὰ στὸ σῶμα, ἀλλὰ ἐνδύει τὴν ψυχὴ μὲ ἐκεῖνον τὸν δυσσεβῆ χιτῶνα τῆς ἁμαρτίας».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ὁ Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ δοξάζει τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸ σῶμα του καὶ μὲ τὸ πνεῦμα του. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος δὲν ζεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεό. Ἐργάζεται γιὰ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ. Οἱ πράξεις του, ποὺ γίνονται γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων του, δίδουν ἀφορμὴ δοξολογίας τοῦ θείου Ὀνόματος. Ἡ ζωή του, καταυγαζόμενη ἀπὸ τὸ θεῖο φῶς, λάμπει σὰν φῶς δυνατό. Ἔτσι ἡ πολιτεία του γίνεται ὁδηγὸς πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ ὅσους δὲν Τὸν γνώρισαν».
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Πράγματι, ἡ ἀληθινὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει μὲ τὴν πίστη του εἰς τὸν Χριστόν. Ἡ πίστη ἁγιάζει, μεταμορφώνει καὶ θεώνει. Δι’ αὐτοῦ τοῦ ἁγιασμοῦ, τῆς μεταμορφώσεως καὶ θεώσεως, ὁ Κύριος διαχέει εἰς τὸν ἄνθρωπον τὶς θεῖες ἐνέργειες τῆς χάρης Του. Ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων καὶ τῶν ἁγίων εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, ὁ ἄνθρωπος πληροῦται μὲ τὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν καὶ μεταμορφώνεται εἰς ἄνθρωπον χριστοφόρον. Γίνεται βαθμηδὸν θεάνθρωπος κατὰ χάριν καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἀποκτᾶ ἐντὸς τῆς ψυχῆς του τὸν παράδεισον».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς: «Στὸ ὄρος Θαβὼρ ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν δόξα τῆς Θεότητός Του, γιὰ νὰ ξέρουν οἱ Ἀπόστολοι, καὶ μέσα ἀπὸ αὐτοὺς ὅλοι, καθ’ ὁμοίωση Ποιοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ πρὸς τὶ πλησιάζει ὅσο ἀνεβαίνει πνευματικά. Ὅσο καθαρίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ὅσο πλησιάζει στὸν Θεό, ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἀντικατοπτρίζεται σὲ αὐτὸν ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ».
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος: «Εἶναι Θεὸς ἐλέους, εἶναι Θεὸς τῆς ἀγάπης, Θεὸς τῆς εὐσπλαγχνίας. Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀκάθαρτα, τὰ ὁποῖα τοῦ προσφέρουμε ἐμεῖς, Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει ἔλεος καὶ παρηγοριά. Μόνο ὁ ἄνθρωπος σιχαίνεται ὁ ἕνας τὸν ἄλλο‧ μόνο ὁ ἄνθρωπος εἶναι σκληρός, μόνο ὁ ἄνθρωπος δὲν ὑπομένει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο‧ παρὰ κρίνει καὶ κατακρίνει καὶ συκοφαντεῖ καὶ κατηγορεῖ καὶ ζητεῖ νὰ βλάψει καὶ νὰ καταστρέψει καὶ νὰ ἀδικήσει τὸν ἄλλο. Πρέπει ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς μοναχοὺς νὰ ὠφελοῦνται οἱ ἄνθρωποι, νὰ βλέπουν τὸ φῶς τῶν ἔργων μας καὶ νὰ φωτίζονται‧ νὰ βλέπουν τὰ ἁγιασμένα μας πρόσωπα καὶ νὰ ἁγιάζωνται‧ νὰ βλέπουν τὴν ζωή μας στολισμένη μὲ ἀρετὰς καὶ νὰ ὠφελοῦνται καὶ νὰ δοξάζουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ».
Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ ἔγκλειστος: «Ἂν βέβαια ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐπιστρέψουμε πρὸς τὸν Κύριο καὶ κάνουμε γι’ Αὐτὸν καρπὸ ἄξιο μετανοίας, εἶμαι βέβαιος, σύμφωνα μὲ τὶς παναληθεῖς ὑποσχέσεις τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὄχι μόνο ἁπλῶς θὰ δοῦμε τὴν ἄρρητη δόξα Του, ἀλλὰ καὶ μαζί Του, μὲ τὴν θεϊκή Του χάρη, θὰ ἀπολαύσουμε τὴν Βασιλεία Του».
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος: «Νὰ κοιτάζετε τὸ φῶς, τὸν Χριστό, ὅπως τὸ παιδὶ κοιτάζει τὴν μητέρα του, ὅταν κάτι τοῦ συμβεῖ. Ὅλα νὰ τὰ βλέπετε χωρὶς ἄγχος, στενοχώρια, χωρὶς πίεση, χωρὶς σφίξιμο. Ὅλη σας ἡ προσπάθεια εἶναι νὰ ἀτενίσετε πρὸς τὸ φῶς, νὰ κατακτήσετε τὸ φῶς. Ἕτσι, ἀντὶ νὰ δίνεσθε στὴν στενοχώρια, ποὺ δὲν εἶναι τοῦ πνεύματος τοῦ Θεοῦ, νὰ δίνεσθε στὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ».
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός, ἐπίσκοπος Κριμαίας: «Τὸ τριαντάφυλλο δὲν μιλάει, ἀλλὰ μοσχοβολάει. Τὸ ἴδιο κι ἐμεῖς πρέπει νὰ μοσχοβολοῦμε, νὰ ἐκπέμπουμε τὴν πνευματικὴ εὐωδία, τὴν εὐωδία τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἀκούγεται ἀπὸ μακριὰ τὸ ἄρωμα τῶν πράξεών μας. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ φανερωθεῖ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὑπάρχει μέσα στὴν καρδιά μας, νὰ φανερωθεῖ ὄχι ἐν λόγῳ, ἀλλὰ ἐν δυνάμει».
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Τὸ ‘‘δόξα σοι ὁ Θεὸς’’ νὰ μὴ λείπει ποτὲ ἀπὸ τὰ χείλη σας. Ἐγὼ ὅταν πονάω, τὸ ‘‘δόξα σοι ὁ Θεὸς’’ ἔχω γιὰ χάπι τοῦ πόνου, τίποτε ἄλλο δὲν μὲ πιάνει. Ἡ δοξολογία ἁγιάζειτὰ πάντα».
Χριστιανοί μου,
Τὸν μεταμορφωθέντα Κύριο ἀκολούθησαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ Μαθητές Του, καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ μυριάδες τῶν Μαρτύρων καὶ οἱ χοροὶ τῶν Ἀσκητῶν. Ὅσοι σήμερα ἀκοῦν καὶ κατανοοῦν τὴν ρήση τοῦ Κυρίου: «ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8, 12) καὶ «ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα» (Ἰω. 12, 46), αὐτοὶ νιώθουν νὰ πλημμυρίζει ὁ ψυχικός τους κόσμος ἀπὸ τὸ φῶς τῆς θείας Μεταμορφώσεώς Του. Αὐτοὶ αἰσθάνονται στὴν ζωή τους τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐλογία Του. Δὲν παρασύρονται ἀπὸ τὰ «ἡμίφωτα» τοῦ κόσμου τούτου. Δὲν ἀλλοιώνονται τὰ βιώματά τους. Δὲν παθαίνουν σύγχυση καὶ δὲν πλανῶνται στοὺς «δρόμους» στοὺς ὁποίους ὁδηγοῦν «διδαχαὶ ποικίλαι καὶ ξέναι» (Ἑβρ. 13, 9), ἡ φιλαυτία καὶ ὁ ἐγωισμός, τὸ ψέμα καὶ ἡ ἀδικία ἢ οἱ ὁποιεσδήποτε ἀπαξίες. Τὸ Φῶς τῆς Μεταμορφώσεως καὶ ἡ θεϊκὴ φωνὴ μᾶς δείχνουν πῶς πρέπει νὰ πορευόμαστε στὴν ζωή μας. Καθένας ποὺ ἀποδέχεται καὶ ἀγαπᾶ τὸν Κύριο ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ γίνει μέτοχος καὶ θεατὴς τοῦ ἀκτίστου φωτός καὶ τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Τότε μαζὶ μὲ τὸν Πέτρο θὰ ἀναφωνεῖ: «Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ᾧδε μεῖναι» (Ματθ. 17, 4).
Ἀδελφοί μου,
«ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς», ψάλλουμε στὴν δοξολογία. Πράγματι, μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸ φῶς μέσα ἀπὸ τὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας. Ἔχουμε Κύριον ἐξαστράπτοντα. Ἔχουμε Θεοτόκο «καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Ἔχουμε Ἁγίους φωτεινούς. Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς καλούμεθα νὰ μετέχουμε τοῦ θείου φωτός καὶ νὰ λάμψουμε «ὡς φωστῆρες ἐν τῷ κόσμῳ» (Φιλ. 2, 14). Ὁ Κύριός μας ἀπεκάλυψε τὸ θεῖο Του φῶς γιὰ ἐμᾶς – ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἡ «λύρα τοῦ Πνεύματος», ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ψάλλει σὲ ἕνα τροπάριο τῆς ἑορτῆς: «ὑπεκρύβη, ἀκτῖσι θεότητος, αἰσθητὸς ἥλιος ὡς ἐν ὄρει θαβωρίῳ, εἶδέ σε μεταμορφούμενον, Σωτήρ μου».
Κι ὁ Γ. Βερίτης ἀναφωνεῖ:
«Μὰ καὶ Σὺ μ’ ἀγάπησες
μ’ ἀγάπη πιὸ μεγάλη,
μιὰν ἀγάπη π’ ὅμοια της
στὸν κόσμο δὲν εἶν’ ἄλλη!
Τ’ ὄνομά Σου τ’ ἀκριβὸ
μέσα μου το ’χεις γράψει
καὶ κανένας δὲν μπορεῖ
νὰ σβήσει ἢ νὰ τ’ ἀλλάξει». ΑΜΗΝ!
